Jacob Versteegh:'Een verademing'

Jacob Versteegh, pontbaas veerpont Haerst-Zwolle: 'Mensen die vanaf de Zwolse kant aan onze kant aankomen, verzuchten vaak: 'Wat mooi hier, net Frankrijk'

‘Toen we ons een kleine 40 jaar geleden hier in Haerst vestigden bestond het veer niet meer. Omstreeks '65 was het hier gelegen landgoed ‘Arnichem’ door de Dominicanen verkocht en waren de paters vertrokken. Ook het Veerhuis werd verkocht door de familie Kouwen die er drie generaties lang, het al uit de middeleeuwen stammende veer bediend hadden, maar er langzamerhand niet meer van konden bestaan. 

De nieuwe eigenaar, een stichting die op Arnichem een opleiding voor metselaars wilde vestigen, kreeg geen toestemming van de provincie voor de verbouwing, zodat het Veerhuis, evenals het grote Arnichem, min of meer leeg kwamen te staan.

Varend echtpaar

Een nieuwe periode brak aan toen eind 70-er jaren een groep ‘alternatievelingen’ op oude binnenschepen aanlegden aan de Haerster oever. Arnichem werd gekocht door een, eveneens, ‘varend’ echtpaar uit Elburg. Zij maakten bovendien, net als wij, mijn vrouw en ik, deel uit van de redactie van de ‘Bokkepoot’, een blad voor de groeiende groep varende scheepsbewoners. En al snel lag ook ons schip in Haerst, waar onze kinderen buiten konden spelen, met de andere Haerster kleintjes. In de hoogtijdagen lagen er 14 bewoonde binnenschepen voor de wal.

Stadspontje

Door de VVV van Zwolle was intussen een poging gedaan het veer nieuw leven in te blazen. Omdat de bediening wat problematisch bleek, werd die gaandeweg overgenomen door ons, onder leiding van een vrouw die van haar schip overgestapt was naar het Veerhuis. De oversteek geschiedde met een vóór 1900 gebouwd stadspontje uit Zwolle, waarmee nu nog steeds gevaren wordt.

In de begintijd ging de bediening nogal achteloos: Als je aan dek of op de wal bezig was en je zag een klant, dan zette je die over. Maar daarmee was het Haersterveer wel terug, we haalden zelfs de cover van de Waterkampioen. In '88 konden mijn vrouw en ik het Haerster Veerhuis kopen en kregen daarmee ook de particuliere verantwoordelijkheid voor het voet- en fietsveer en de veerdienst. Omdat de klandizie toenam (het recreatief fietsen en wandelen werd toen - en nog steeds - populairder) moest de bediening ‘geregeld’ worden en ontstond er een echt rooster; wat de klandizie ook weer bevorderde.

Schoolkinderen

Toen onze kinderen vroeg ‘over’ moesten voor de middelbare school in Zwolle, zette ik ook andere schoolkinderen van ‘onze’ kant over in een ‘extra dienst’. Tussen 10 over half 8 en 8 uur zijn er nu drie oversteken voor abonnementhouders, terwijl de dienst voor toeristen om 10 uur begint. Dit doe ik nog steeds, maar de pont vaart alleen in de zomer. Met name de eerste vaarten hebben een bijkomend voordeel: als de gemeente (officiële eigenaar) of het waterschap, het veer (weer eens) ter discussie stellen, noemen we de schoolkinderen en is het snel weer geregeld.

Primitief

In principe neemt de belangstelling toe, maar door het ‘primitief’ te houden, kunnen we het aan. Mensen die vanaf de Zwolse kant aan onze kant aankomen, verzuchten vaak: ‘Wat mooi hier, net Frankrijk’. Ons antwoord is dan: ‘Dat is, omdat het hier zo rommelig is’. Dan zie je ze zich realiseren dat dàt het is, een verademing in het aangeharkte en opgeruimde Nederland.’