Ik weet nu wat ik waard ben

Vroeger dacht ik dat ik dom was, maar ik ben dyslectisch. Het lezen kost me gewoon meer moeite dan een ander. En dat heeft geleid tot een lange leerweg.

Ik had mbo Civiele Techniek en werkte bij de gemeente Castricum. Na een reorganisatie werd ik coördinator Wegen en Verkeer. Verkeer was nieuw voor me, maar ik vond het altijd al interessant. Ik wilde er meer van leren. Ik deed applicatiecursussen, zoals Ruimtelijke ordening en Verkeerskundig ontwerpen bij NHTV, maar het was me nooit genoeg. Ik wilde meer. Vaak overlegde ik met verkeerskundigen en dan merkte ik dat ik onvoldoende kennis had en niet goed mee kon komen. Dat kwam me bekend voor; daar had ik op de lagere school ook al last van. Van mijn werkgever kreeg ik de kans om een post-hbo opleiding verkeerskunde bij DTV te doen. Op grond van mijn ervaring en de cursussen werd  ik toegelaten. Studeren bleek leuk te kunnen zijn.

Van de post-hbo kreeg ik een getuigschrift, maar ik wilde door voor het echte werk: een hbo–diploma Verkeerskunde. Ook die kans kreeg ik. De opleiding duurde 4 jaar, maar ik kreeg 2 jaar vrijstelling. Tegen de tijd dat ik afstudeerde, kreeg de NOVI-opleiding (tijdelijk!) ook een NHTV-erkenning. Mooier kon het niet.

Mijn moeder zei ooit dat jonge hersenen meer opnemen dan oude hersenen. Ze had gelijk. Avond aan avond zat ik te leren. Soms was het zwaar, maar ik was zo gemotiveerd dat ik me erin vastbeet. Vrije tijd had ik nauwelijks. Mijn  klasgenoten hadden de leeftijd van mijn zoon. Een van hen vroeg me hoe oud ik was. Ik was een vijftiger. Hij zag het zijn vader niet doen.

Sinds ik ben afgestudeerd sta ik anders in het werk en in het leven. Het heeft mijn vakkennis en inzicht enorm vergroot. Ik kan echt sparren met vakgenoten en daar houd ik van. Eindelijk verkeer ik in de gelukkige omstandigheid dat ik weet wat ik waard ben.

Bram Rodenburg, afdeling Civiele Werken + Verkeer, gemeente Castricum
 

terug naar dossier

 
Auteur: Margriet Verhoog