Samen reizen, samen tanken

Sander van der Eijk vanuit  Chiang Mai, Thailand (maart 2012)

Ondergedompeld in de dagelijkse mix van rook en smog in Chiang Mai, ontkom ik niet aan een diep verlangen naar schone brandstoffen. Dat treft, ik ben niet de enige hier. Thailand was het eerste land dat zich - al in 2001 - richtte op biodiesel. Er is hier enig duurzaam economisch bewustzijn; hoewel biobrandstof natuurlijk niet schoner is aan de uitlaat. Ook staan biobrandstoffen - terecht - vaak ter discussie als het gaat om duurzaamheid. Want wegen de milieuvoordelen wel op tegen de dalende voedselproductie en stijgende voedselprijzen? Maar dat is voor Thailand geen discussie. De landbouw floreert dusdanig dat sprake is van overschotten. De zoektocht naar alternatieve bestemmingen voor deze overschotten - en natuurlijk ook de stijgende olieprijzen - hebben de Thaise ogen geopend. Want, ook hier betaal je al snel een euro voor een liter brandstof. Dat is heel veel voor Thaise begrippen. Voor de prijs van een volle tank kan een gezin zeker twee weken eten. Dus doen de Thai waar ze goed in zijn: zelf produceren, besparen en verhandelen. En zeker niet alleen op industriële schaal; ook thuisproductie van biobrandstof wordt hier al gewoon. Met een kleine biodiesel processor - het lijkt niet meer dan een olievat - zet je plantaardige olie én afgewerkte kookolie eenvoudig en goedkoop om. Mooi, want het gemiddeld gezin heeft geen tekort aan suikerriet, cassavewortel of gebruikte kookolie.

Met het huidige prijspeil aan de Nederlandse pomp vraag ik me direct af hoeveel boeren in de Achterhoek al zo’n processor in huis hebben? Al was het alleen maar omdat innovatie past bij boeren; die laten zich tenminste niet zo snel afremmen door regelgeving. En wat schaadt het? Landbouwvoertuigen rijden op eigen stook en de lokale snackbarhouder en Chinees kunnen hun kookolie discreet en dicht bij huis verwerken. Terwijl verderop de leaserijders met tankpas hun tank nog voor 100 euro aftoppen, rijden in de Achterhoek de eerste auto’s op Aalten95 in plaats van Euro95. Wie vertelt me of het al gebeurt?

En als we dan toch creatief zijn; waar zijn wij Nederlanders - verder kijkend dan de agrarische sector - dan eigenlijk nog meer goed in? We kunnen natuurlijk niet tippen aan de zelfredzaamheid van de Thai, maar wat wel? Mijn medereizigers zijn altijd bereid tot vleiende woorden: eigenwijs, een uitstekend ontwikkeld vermogen tot klagen en direct tot op het botte af. Hmm, misschien niet de meest helpende eigenschappen om mobiliteit te verduurzamen. Maar welke wel? We kunnen heldere afspraken maken en goed plannen. Heel handig als we bewuster met mobiliteit willen omgaan. ‘Samen reizen, samen tanken!’ lijkt me trouwens een mooie nieuwe slogan om carpoolen te promoten. Gewoon is al gek genoeg. Mooi, want dat betekent dat we niet mee hoeven in elke hype of trend. Hard werken is niets mis mee. En dus blijven we graag tegen de wind in fietsen; als we maar weten waar we het voor doen. En tenslotte maken we het thuis graag ‘gezellig’. En dus Skypen we gewoon wat meer en reizen wat minder. Mijn familie is al opgewarmd. Als we niet te eigenwijs willen zijn en minder klagen, zie ik een wereld aan onbegrensde eenvoud voor duurzaam mobiel Nederland.

 
Auteur: Joske van Lith