Politieke woordvoerders over opleidingen (VK 3/2010)

Jan-Bert Dijkstra, DG Mobiliteit, Ministerie van Verkeer en Waterstaat:

Techniek ten dienste van de mens

‘De beleidswereld heeft geen behoefte aan meer en ingewikkelde verkeerskundige modellen. Huidige modellen als bijvoorbeeld het Nieuw Regionaal Model zijn zo ingewikkeld dat de kans op fouten groot is. Voor wegenprojecten is dit een groot risico. We graven ons eigen graf: de techniek en de detaillering schieten zo ver door dat de gewenste effectbepaling voor het milieueffectrapport (MER) verder gaat dan we ooit waar kunnen maken. Schijnnauwkeurigheid is het gevolg, veroorzaakt door de systematiek.
 

Er lijkt in de wetenschap en consultancy een hang naar meer, steeds complexere dynamische modellen. Het zal mede ingegeven zijn door de steeds toenemende mogelijkheden (rekencapaciteit) van computers. Het black box-gehalte neemt daarmee echter hand over hand toe.

De modelontwikkeling mag wat ons betreft stoppen. Beleid heeft behoefte aan mensen die kwalitatief hoogwaardig advies kunnen geven. Zet daar als opleiding op in. Dus mensen boven techniek. We moeten weer toe naar een wereld waarin modellen een hulpmiddel zijn in de (politieke) besluitvorming en niet de uitkomsten dicteren.’

Pieter H. Hofstra, lid Eerste Kamer voor de VVD:

Verkeerskunde is een vak
‘Je moet theoretische kennis hebben en voldoende praktijkervaring. Verkeer is primair een kwestie van de overheid en dus werken verkeerskundigen veelal bij de overheid (gemeente, provincie, stadsregio, Rijk, Europa) of bij (ingenieurs)bureaus die voor overheden werken. In het algemeen kan worden gesteld dat verkeerskundigen actief zijn als beleidsvoorbereiders.  Vervolgens wordt op basis van deze voorbereidingen politiek een besluit genomen, door dagelijkse en algemene besturen: gemeenteraad, Provinciale Staten, Tweede en Eerste Kamer, Europees Parlement.
Essentieel bij deze taakverdeling is dat de verkeerskundige een feitelijke of te verwachten verkeerssituatie goed kan beschrijven, voorspellen en beoordelen (op basis van functie, inrichting en gebruik van een verkeers- of vervoersvoorziening), en dat een politicus een oordeel velt over de wenselijkheid of het acceptabel zijn van die situatie. Daarbij moet het steeds gaan om een integrale beschouwing (dus bijvoorbeeld afwikkelingskwaliteit, veiligheid, milieuhinder, kosten) in relatie tot allerlei relevante ontwikkelingen en bij voorkeur op basis van geobjectiveerde en politiek geaccepteerde normen.

In de dagelijkse praktijk maakt het veel uit op welke schaal het werk moet worden gedaan. In kleine gemeenten zitten voorbereiders en besluitvormers meestal aan dezelfde tafel. Bij provincies, Rijk of Europa gaat het vaak om gescheiden fases waarbij een goede en begrijpelijke rapportage van groot belang is. Mijn oordeel is positief over de in Nederland opgeleide verkeerskundigen. Ze zijn onmisbaar voor goede politieke besluitvorming.’

 
Auteur: Margriet Verhoog