Gasthoofdredacteur Ben Immers

‘We don’t need no education’ zingt Pink Floyd, maar we weten maar al te goed dat in de praktijk juist het tegenovergestelde van toepassing is.

‘Education Permanente’ is de norm: voortdurende bijscholing om snel verouderde kennis bij te spijkeren, veelal tot het pensioen. Dat geldt ook voor de verkeerskundige: eerst een degelijke basisopleiding en dan cursussen volgen. Er zijn allerlei professionele organisaties voor en ook de werkgever laat zich niet onbetuigd.

Is dit voldoende? Ja, mits. Belangrijk is dat we kwalitatief goede opleidingen verzorgen waarin we adequate kennis aanbieden. Dit stelt bijzondere eisen aan de opleiding verkeerskunde vanwege het multidisciplinaire karakter, en omdat de verkeerskunde nog sterk ontwikkelt en de kennis zich voortdurend vernieuwt. Dit heeft gevolgen voor de curricula én het is belangrijk dat de verkeerskundige zelf zich hiervan bewust is. De introductie van de masteropleiding Transport, Infrastructure and Logistics (TIL) aan de TU Delft juich ik daarom toe. Evenals de missie van KIVI NIRIA: leg de curricula van de verschillende verkeerskunde-opleidingen eens naast elkaar en toets ze aan de kennisvragen uit de beroepspraktijk!

Verder moeten de verschillende opleidingen voldoende mensen afleveren. Hier wringt de schoen. De vraag naar verkeerskundigen wordt niet volledig ingevuld, waardoor verkeerskundigen uit andere opleidingen worden gerekruteerd. Is dat een probleem? Niet noodzakelijk. Gedurende mijn gehele carrière heb ik samengewerkt met econometristen, wiskundigen, fysici of psychologen. Het aantal ‘verkeerskundige collega’s’ was eerder beperkt. Echter, deze formule werkt alleen onder twee voorwaarden: men moet bereid zijn de basiskennis van de verkeerskunde eigen te maken. En de organisatie beschikt over een paar experts die het verkeerskundige vakgebied over de volle breedte overzien. Zij zien erop toe dat een onderwerp in het juiste perspectief wordt geanalyseerd.

Via deze zij-instroom zijn al heel wat talenten verkeersdeskundige geworden. Zijn we er dan? Nee, ik mis nog een belangrijk element: het overleg tussen de beroepspraktijk en de opleidingsinstituten. Zowel vanuit het onderzoeksdomein als vanuit het toepassingsdomein worden eisen gesteld aan het curriculum. Belangrijk is dat dit eisen- en wensenpakket een vaste plek krijgt bij de opzet van het reguliere curriculum en de vervolgopleidingen.

 
Auteur: Joske van Lith