‘Nederland is geen fietsparadijs, dat is een moderne mythe’

Corona en fiets. Komt u ook, net als ik, momenteel bijna dagelijks berichtgevingen tegen die gaan over de (potentiële) positie en kansen van de liefkozend genoemde 'actieve modaliteiten' (waaronder fiets) in corona en post-corona tijd?

Vaak lees ik een goed verhaal met terechte standpunten, mooie visies onderbouwd door steekhoudende argumenten. Maar na een aantal maanden beginnen de artikelen over dit onderwerp toch meer en meer op elkaar te lijken. Natuurlijk niet erg, want ‘het onthouden en geloven komt met de herhaling’; een wijze les die mij, en u vast ook, al tijdens de basisschool is meegeven. Daarom zal ik u daar verder niet mee vermoeien. Grote kans dat u ze vandaag al elders in dit magazine leest.

Frau Krone
Maar waarmee wil ik mij dan wel tot u richten? Met Frau Krone. Kent u haar nog niet? Zij is woordvoerster van de Allgemeiner Deutscher Fahrrad-Club (ADFC), zeg maar de Nederlandse Fietsersbond maar dan zeven keer zo groot. Naast haar professie, schrijft zij op persoonlijke titel, vaak op het scherpst van de snede, haar visie op het Duitse beleid in relatie tot fietsers. Recent ook over fiets(on)veiligheid. 

Mogelijk weet u al dat Duitsland bijna negen keer zo groot is als Nederland en naar schatting 85 miljoen fietsen kent. Het aantal fietsen, en ook het gebruik hiervan, stijgt de laatste jaren snel. Ik hoor u al denken, ‘door Corona zal dit vast nog versnellen’. Dat klopt, maar deze stijging heeft ook een keerzijde. Terwijl het totaal aantal verkeersdoden in Duitsland gestaag daalt, stijgt het aantal ongevallen waarbij fietsers betrokken zijn. En laten dit nu juist de ongevallen zijn met vaak een ernstige afloop.

Verhit debat
In auto-minnend Duitsland is daarmee het debat over de fietser, haar rol en plek geboren.  Momenteel is er zelfs een verhit debat gaande met aan de ene kant de ADFC en aan de andere kant de ‘Unfallforschung der Versicherer’ (UDV), zeg maar het equivalent van de Nederlandse Bond van Verzekeraars. Waar de ADFC zegt: “Ja, we moeten leren van de Nederlanders”, neemt de UDV, gesteund door een verkeerswetenschapper uit Wuppertal, de stelling in: “Nederland is geen fietsparadijs, dat is een moderne mythe”. 

Verheven
Laat ik hier maar geen stelling nemen in deze discussie. Ik wil hier alleen opmerken dat het Nederlandse fietsbeleid tot punt van discussie is verheven in Duitsland, waar het gaat over fietsveiligheid. In dit auto-minnende land waar het traditionele autoverkeer helaas letterlijk steeds vaker botst met het fietsverkeer. Maar toch, als andere landen je fietsbeleid als basis nemen voor een interne discussie over de positie van de fiets en de veiligheid van de fietsers, mag je wat mij betreft stellen dat wij het goed voor elkaar hebben.  

Sterker nog, als ik mag meemaken dat de mooie visies over ‘actieve modaliteiten’ voor post-corona, daadwerkelijk budgetten gaan ontvangen om in uitvoering gebracht te worden. Ja, dan ben ik ervan overtuigd dat wij ons beleid nog vaak in andere landen als lichtend voorbeeld terug blijven lezen. Ook na corona. 

Deze blog is ook gepubliceerd in het vakmedium Mobiliteitsplatform 1/2021