Voorwoord: Gulden snede (VK 3/2015)

U kent de gulden snede? Het weliswaar wiskundig te berekenen, maar optisch en ogenschijnlijk, willekeurige punt dat een lijn opdeelt in twee afzonderlijke, onevenredige delen. Maar ook het punt dat op een bijna magische manier, twee onevenredige delen in een bijna voelbaar kloppende en esthetisch juiste verhouding brengt. Niet voor niets wordt deze snede bewust gezocht in de architectuur en schilderkunst. Het brengt twee lijndelen namelijk samen tot de ideale lijn.

Kijken we naar de actuele ontwikkelingen in: zelfsturende auto’s, zelforganiserend verkeer, de autonome, grenzeloze mobilist, het verdwijnen van poorten, schotten en beheergrenzen, dan vormen zij onmiskenbaar het langste deel van een transitie- en ontwikkelingslijn naar een nieuwe rangorde en werkelijkheid. Maar wat leg je daar als tegenwicht tegenover op het kortste deel? Waarmee breng je deze, vrijwel ongrijpbare ontwikkelingslijn in een - ook wel genoemde - goddelijke verhouding?

Een - in eerste instantie- onberedeneerbare blijdschap over het driemaal in dit nummer genoemde ‘gilde-leersysteem’, ‘de traditionele meester-gezelverhouding’, overtuigt mij er vooralsnog van dat we dit door de eeuwen heen uitgekristalliseerde systeem van kennisoverdracht, misschien even moeten oppoetsen, maar dan als solide tegenwicht zouden kunnen inzetten op de lijn der ongewisse vooruitgang.

Noem het gilde 2.0 zoals Hans Jeekel verderop zegt, en laat de meester ook gerust eens open staan voor de visie van de gezel, maar haal het vooral uit de kast. Het zal, naar mijn vrolijke gevoel, best eens het geruststellende deel kunnen vormen op een onstuimige, lange ontwikkelingslijn die we nog lang niet bemeten en berekend hebben.  

Nettie Bakker, hoofdredacteur
nettie@verkeerskunde.nl

 
Auteur: Margriet Verhoog