Voorwoord: Crisis, schone lei (VK 4/2013)

Ik wil niet voorop lopen, want behoor als journalist  toeschouwer te zijn aan de zijlijn. Maar wat ik daar zoal wil zien, wil ik u niet onthouden: welzijn wint aan belang ten opzichte van welvaart. Maatschappelijke bijdrage wint aan gewicht ten opzichte van individueel financieel gewin. Vraag een idealist waar dit toe leidt en hij/zij beschrijft een samenleving die met verrassende, gezamenlijke en grootse plannen komt waar veel minder geld voor nodig is, dan ooit vermoed.

Monique Pluijm laat al iets zien uit de parkeerbranche: een verbreed trottoir tot halverwege de rijstrook waar de automobilist voorzichtig – zo niet beschaamd – parkeert, in plaats van een smal trottoir van waaraf kinderen stiekem spelen op een lege parkeerplaats. Een simpele ‘reframing’ van het wegontwerp brengt een substantieel verschil in leefbaarheid.

Nu hiermee ook de idealist in mij is gewekt, hol ik nog even door. We lazen al – en weten dus! – dat er een vervangingsgolf aankomt. Over een jaar of zeven gaat er het een en ander stuk in de infrastructuur. Dan móet er vervangen worden. Dé kans om op een schone lei een verkeerssysteem te schetsen dat uitgaat van welzijn in plaats van welvaart. Denkbaar wordt dan een robuust stromend wegennet. Niet door meer asfalt op dezelfde plekken, maar op slimme bufferlocaties of op alternatieve trajecten, zodat er reële keuzes ontstaan bij calamiteiten. Natuurlijk blijven we dikke stromen faciliteren, maar niet meer uitsluitend voor auto en ov; ook voor fiets. En, net zo goed denkbaar, perken we asfalt substantieel in, bijvoorbeeld tot verharde karresporen in kwetsbare leefgebieden. Techniek, kunde en wetenschap hebben zo’n wereld ‘in huis’…

Tot slot, in de volgende Verkeerskunde, een lichtend voorbeeld van reframing: Jean Todt, van racemonsterbaas, naar voorvechter voor minder verkeersslachtoffers. U ontmoet hem, én zijn missie, na de zomervakantie.

Nettie Bakker, hoofdredacteur
nbakker@anwb.nl

 
Auteur: Margriet Verhoog