Richtlijnen wegontwerp op drijfzand

De kennis over de onderbouwing van richtlijnen is vrijwel onbekend, dan wel  sterk verouderd. Dat bemoeilijkt het effectief afwijken van richtlijnen in de praktijk, tegelijkertijd  krijgen richtlijnen steeds meer juridisch gewicht. Er moet daarom meer geld en aandacht komen voor wetenschappelijk onderzoek naar de onderbouwing van bestaande richtlijnen voor wegontwerp.

Dat concludeert een wetenschappelijk panel na een masterclass over het wegontwerp, dat op 8 januari werd gehouden ter gelegenheid van de promotie van Bertus Fortuijn op het onderwerp turborotondes.

Wie kent nog de onderbouwing van richtlijnen voor wegontwerp? Veel achtergrondkennis van richtlijnen zit in hoofden van veelal oudere verkeerskundigen. En daar waar ze beschreven staan, blijkt  de onderbouwing vaak gebaseerd op voertuig-, gedrag  en wegbeelden uit de jaren 60. Een wetenschappelijke lacune die een toenemende drempel opwerpt voor het praktisch toepassen van het bestaande theoretische kader voor het wegontwerp. Dat stellen de hoogleraren Karel Brookhuis, Peter Furth (Boston), Martin van Maarseveen, Fred Wegman en Ingo Hansen die samen met Richard van der Horst (TNO), Marjan Hagenzieker  (TU Delft en SWOV),  Patrick Broeren (Arcadis), Matthijs Dicke-Ogenia ( Goudappel Coffeng) en Aries van Beinum (Witteveen en Bos) een masterclass hielden in de Aula van de TU Delft, voorafgaand aan de promotie van Bertus Fortuijn op ‘zijn’ turborotonde en turboplein.

Vaak is de praktische ruimte te klein of weerbarstiger dan de richtlijnen verlangen van een wegontwerp. Afwijken van richtlijnen mag, maar wanneer  maak je daarmee het ontwerp onveilig, minder duurzaam of minder effectief en efficient? Vragen die, zo meent het panel, alleen kunnen worden beantwoord op basis van kennis van de wetenschappelijke onderbouwing van richtlijnen. Deze kennis moet nodig geactualiseerd worden, maar vooralsnog lijkt daar te weinig onderzoeksbudget en aandacht voor te zijn.

 
Auteur: Joske van Lith