Minder lang wachten voor verkeerslicht

Om te voorkomen dat automobilisten moeten wachten voor een rood verkeerslicht zonder dat er ander verkeer aanwezig is, zijn al meerdere modellen gemaakt. Nu is er een nieuw computermodel ontwikkeld, waardoor de wachttijd met 15% afneemt.

Onderzoeker Ronald van Katwijk, onderzoeker bij TNO, promoveert 29 januari aanstaande aan de Technische Universiteit Delft. Hij heeft onderzocht hoe de wachttijd verminderd kan worden en kwam met een model, waarin verkeerslichten niet alleen reageren op voertuigen die over lussen in de weg rijden, maar ook op de algehele situatie op het kruispunt en ook communiceren met andere verkeerslichten. Zo wordt er – zoals bij de groene golf - niet alleen gekeken naar het aantal voertuigen dat aan komt rijden en waarvoor het verkeerslicht op groen staat, er wordt ook gekeken naar het aantal voertuigen dat vanuit andere richtingen staat te wachten voor het rode licht. De wachttijd voor deze voertuigen is maximaal 2 minuten, aldus Van Katwijk. De gegevens die de lussen in de weg krijgen, worden gecombineerd met informatie van andere kruispunten. Het systeem bekijkt elke seconde wie het best groen licht kan krijgen, en loopt continue twee minuten vooruit. Dat levert vele mogelijkheden op: op een kruispunt met vier verkeerslichten al snel vier tot de macht 120 mogelijkheden. De randvoorwaarden kunnen de som vergemakkelijken. Immers, een verkeerslicht moet minstens meerdere seconden op groen of rood blijven staan. Een handig algoritme bepaalt dan de beste oplossing.
De onderzoeker verwacht dat zijn model zo goed als klaar is om in praktijk toegepast te worden. Maar voordat het zo ver is, moet er nog meer onderzoek gedaan worden. Zo zijn de mogelijkheden waar het systeem rekening mee moet houden op een kruispunt waar, naast autoverkeer, ook veel voetgangers en fietsers willen oversteken vele malen groter.
Ad Wilson, expert op het gebied van verkeersregeltechniek, reageert enthousiast op de methode die Van Katwijk heeft ontwikkeld. De lokale voertuigafhankelijke manier van regelen is in Nederland al behoorlijk goed ontwikkeld. Maar, zeker als je kijkt naar de volgorde waarin richtingen groen licht krijgen, is verbetering mogelijk. Met name hieraan heeft Van Katwijk een nuttige bijdrage geleverd. Voor wat betreft de toepassingen van de methode van Van Katwijk in netwerkregelingen is Wilson iets terughoudender. Vooral in de combinatie van de huidige verkeersafhankelijke regelingen als UTOPIA, SCOOT en TOPTRAC, die een compleet netwerkmodel bevatten, en de lokale aanvulling van Van Katwijk ziet hij mogelijkheden.