Elise Fikse: Een onbedwingbare lik-op-stuk-behoefte

Column Elise Fikse

In het kader van goede voornemens even een gewetensvraag: hoeveel mensen heeft u dit jaar uitgescholden? Of, vooruit, afgesnauwd? Het is een vraag die verontrustend moeilijk te beantwoorden is. Recht in het gezicht foeteren doen we ironisch genoeg vooral bij geliefden. Partners, broers en zussen zijn hierbij bovengemiddeld vaak de sigaar. Kennelijk vereist het een diepgewortelde liefde en een zekere mate van onvoorwaardelijkheid om een ander echt goed af te blaffen.

De huiselijke kring heeft twee belangrijke concurrenten: internet en het verkeer. Een gevoel van anonimiteit en vluchtig contact met onbekenden blijken een rijke voedingsbodem voor scheldpartijen en confrontatiedrang. Ook ik - doorgaans behoorlijk conflict-mijdend - voel op de weg een onbedwingbare lik-op-stuk-behoefte. 

Vaak ligt haast hieraan ten grondslag. Als ik op mijn gemak door de stad fiets kan het me veel minder schelen dat de fietser voor mij stopt voor oranje, dan wanneer ik op weg ben naar de trein en nog net door donkeroranje had kunnen glippen. Dan kan ik daar echt giftig om worden.  

Pas nu ik een kind heb, valt me op hoe vaak ik in de clinch lig met andere weggebruikers. Zojuist nog riep ik naar een heer op de fiets die hardop vond dat ik iets verkeerd deed: “Niet meteen zo zuur, meneer!” Toen hij bleef herhalen hoe fout ik zat, deed ik er nog een schepje bovenop: “Och wat moet het heerlijk zijn, daar in uw eigen gelijk.” Uitgebreid in discussie met taxichauffeurs, luidkeels commentaar op andere automobilisten op de snelweg, ik maak me er eindeloos schuldig aan en ik vrees dat ik niet echt een goed voorbeeld stel. Mijn dochter (2) confronteert mij dan weer genadeloos met mijn gedrag. Wanneer ik voetgangers van het fietspad af probeer te krijgen door fanatiek te bellen, roept zij al luidkeels “YoYoYo!” voordat ik dat kan doen. Want dat blijk ik te doen.  

 
Nu denk u vast dat ik heel asociaal ben, maar volgens mij ben ik behoorlijk gemiddeld beschaafd. En minstens zo vaak sta ik aan de ontvangende kant van verkeerswoede. Tijdens een zondags rondje hardlopen stond ik even stil ter hoogte van een kruising om op een straatnaambordje te kijken, en kreeg prompt de wind van voren van een tikje ordinaire huisvader. Kennelijk had ik de suggestie gewekt te willen oversteken, wat ik niet wilde, waardoor hij voor niks had geremd. Hoe ik het in mijn hoofd haalde, zeg maar. Me van geen kwaad bewust en met een podcast in mijn oren aanschouwde ik het tafereel met een zekere afstand, en kon slechts enigszins verbouwereerd mijn middelvinger opsteken. Het kwam de sfeer niet ten goede. 

In het kader van een goede sfeer en goede voornemens wilde ik me eens een jaartje wat beter gaan beheersen. Maar doet u dan ook iets aardiger tegen mij?